ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ---- ποίημα.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΑΣΑΝΕ ΕΚΛΗΣΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΩ

ΚΑΙ ΑΠ'ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΑΝΤΙΔΩΡΟ ΝΑ ΦΑΩ.

ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΠΑΛΙΑ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ,

ΕΚΑΝΑ ΣΤΟ ΙΕΡΟ ΚΙ ΓΩ ΤΟ ΠΑΠΑΔΑΚΙ.

ΕΦΗΒΟΣ ΣΑΝ ΕΓΙΝΑ ΠΗΡΑΝ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΜΟΥ ΑΕΡΑ ,

ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΑ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ.

ΕΜΠΛΕΞΑ ΜΕ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΠΑΡΕΑ,

ΕΛΕΓΑ ΠΩΣ ΤΩΡΑ ΕΓΩ ΠΕΡΝΑΩ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ.

ΑΡΧΙΣΑ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΚΟΜΑ ,

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟΤΣΙΓΑΡΟ ΕΒΑΛΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ.

ΞΕΧΑΣΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΧΩ ΣΠΙΤΙ,

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΝΟΙΑΖΕ ΗΤΑΝ ΠΙΟΜΑ ΚΑΙ ΞΕΝΥΧΤΙ.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΠΑΡ ΚΑΙ ΥΔΟΝΕΣ ΗΤΑΝ Η ΖΩΗ ΜΟΥ,

ΕΛΕΓΑ ΠΩΣ ΜΕΣΑ ΚΕΙ ΘΕΛΩ Ν'ΑΦΗΣΩ ΤΗΝ ΠΝΟΗ ΜΟΥ.

ΕΙΧΑ ΞΕΧΑΣΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΜΟΥ,

ΖΟΥΣΑ ΚΑΙ ΚΟΛΥΜΠΑΓΑ ΜΕΣ'ΤΟΝ ΘΗΣΑΥΡΟ ΜΟΥ.

ΠΕΡΑΣΑΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ,

ΕΙΧΑ ΑΠΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ ΧΡΙΣΤΟ ΝΑ ΜΕΤΑΛΑΒΩ.

ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΚΑΘΟΜΟΥΝΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ,

ΕΝΝΟΙΩΣΑ ΜΕΣ'ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΝΑ Μ'ΕΝΟΧΛΕΙ ΣΑΝ ΚΑΤΙ.

ΗΤΑΝ ΠΟΝΟΣ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΝΑΜΕΙΚΤΟΣ ΜΕ ΦΟΒΟ,

ΛΕΩ ΓΙΑ ΤΑ ΡΑΔΙΚΙΑ ΑΝΑΠΟΔΑ ΤΩΡΑ ΜΕ ΜΙΑΣ ΜΕ ΚΟΒΩ.

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΤΕ ΕΡΙΞΑ ΣΕ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΗ,

ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΗ ΣΕ ΜΙΑ ΓΩΝΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ.

ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠ'ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΟΣΑ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ

ΚΑΙ ΤΟΤΕ Ο ΔΟΛΙΟΣ ΕΝΝΟΙΩΣΑ ΠΟΣΟ ΕΙΧΑ ΑΜΑΡΤΑΝΕΙ.

ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΑ ΠΕΝΗΝΤΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝΑ ΡΕΜΑΛΙ,

ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΟΥ ΝΑ ΑΝΑΚΤΗΣΩ ΠΑΛΙ.

ΤΑΜΑ ΤΟΤΕ ΕΚΑΝΑ ΑΠ'ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΑΝ ΓΛΙΤΩΣΩ,

ΟΤΙ ΠΑΘΟΣ ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΚΑΚΟ ΜΙΑ Κ'ΕΞΩ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΩ.

ΤΕΛΙΚΑ ΟΛΑ ΠΕΡΑΣΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΗ ΧΑΡΗ

ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΑΡΟ ΕΔΙΩΞΕ ΜΑΚΡΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕ ΠΑΡΕΙ.

ΤΟΤΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ Ν'ΑΛΛΑΞΩ

ΚΑΙ ΟΣΑ ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΤΩΡΑ ΝΑ ΤΑ ΠΡΑΞΩ.

ΕΤΡΕΞΑ Σ'ΕΝΑΝ ΠΑΠΑ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΤΟΥ ΛΕΩ

ΚΑΙ ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΜΕ ΛΥΓΜΟΥΣ ΝΑ ΚΛΑΙΩ.

ΕΙΧΑ ΒΙΟ ΑΜΑΡΤΩΛΟ ΑΠΟ ΠΟΥ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΩ,

ΠΩΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΟΥ ΣΥΓΧΩΡΕΙ ΕΓΩ ΝΑ ΣΥΓΚΙΝΗΣΩ;

ΠΙΣΤΕΥΑ ΠΩΣ Η ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ

ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΟΣΟ ΖΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ Τ'ΑΛΛΟΙΩΝΕΙ.

Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΕΛΕΓΑ ΠΩΣ ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΜΕΛΕΙ,

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΔΟΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΛΥΚΙΕΣ ΣΑΝ ΜΕΛΙ.

ΕΛΕΓΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΑ ΒΛΑΚΕΙΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΑΚΟΜΗ

ΚΑΙ ΟΣΟΥΣ ΕΓΩ ΠΑΡΕΣΥΡΑ ΖΗΤΑΩ ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΝΩΜΗ.

ΜΕΤΑΝΟΙΩΣΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ,

ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΠΕΤΑΞΑ ΤΙΣ ΕΚΑΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ.

ΕΝΝΟΙΩΣΑ ΠΟΘΟ ΚΑΙ ΚΑΗΜΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΝΑ ΖΗΣΩ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΕ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΛΕΣ ΝΑ ΣΒΗΣΩ.

ΠΗΓΑ ΛΟΙΠΟΝ ΚΟΙΝΩΝΗΣΑ ΑΧ ΠΟΣΟ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΛΕΙΨΕΙ,

ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟ ΠΩΣ ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ;

ΕΝΑ ΕΧΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΑΔΕΡΦΟΙ ΜΕΤΑΝΟΗΣΤΕ,

ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΝΑ ΕΙΣΤΕ. “ΓΕΝΟΙΤΟ”

                                                   Μ.Τ             Ποταμούλα 2012