ΠΟΙΗΜΑ- ΜΟΝΑΞΙΑ

ΣΤΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ ΠΕΡΑΣΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ ΕΝΑ ΓΕΡΟΝΤΑΚΙ,
ΚΑΘΟΤΑΝ ΜΟΝΟΣ ΣΚΕΦΤΙΚΟΣ ΕΚΕΙ Σ'ΕΝΑ ΠΑΓΚΑΚΙ.

ΕΙΧΕ ΛΙΓΟΣΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ ΘΛΙΜΜΕΝΟ,
ΕΙΧΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΕΝΟ.

ΦΟΡΑΓΕ ΧΟΝΔΡΟ ΠΑΛΤΟ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΚΟΜΠΟΛΟ'Ι',
ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥ ΚΡΕΜΟΤΑΝΕ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΡΟΛΟ'Ι'.

ΕΚΕΙ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΖΑ ΒΓΑΖΕΙ ΕΝΑ ΜΑΝΤΗΛΙ,
ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΣΑΝ ΤΡΕΜΑΜΕΝΟ ΚΑΝΤΗΛΙ.

ΣΚΟΥΠΙΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΦΥΣΗΞΕ ΤΗΝ ΜΥΤΗ,
ΤΟΤΕ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΑΣΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΛΟ ΛΕΥΙΤΗ.

ΚΑΘΗΣΑ ΣΤΟ ΠΛΑΙ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΥ ΜΙΛΗΣΩ,
ΗΘΕΛΑ ΑΠΟ ΣΕΒΑΣΜΟ ΝΑ ΤΟΝ ΧΕΙΡΟΦΙΛΙΣΩ.

ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ  ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΕ ΑΡΧΟΝΤΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΗ,
ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΠΩΣ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΠΑΛΙΚΑΡΙ.

ΤΟΤΕ ΕΓΩ ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΑ ΜΠΑΡΜΠΑ ΠΩΣ ΣΕ ΛΕΝΕ
ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΑΝ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΤΟΥ ΜΕ ΛΥΓΜΟΥΣ ΝΑ ΚΛΑΙΝΕ.

ΕΙΧΕ ΠΟΝΟ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΜΕΓΑΛΟ,
ΤΟΣΟ ΠΟΥ Η ΨΥΧΟΥΛΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΑΛΛΟ.

ΚΑΤΣΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΠΙΚΡΑΙΝΕΙ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΕΡΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ ΠΟΥ ΧΡΟΝΙΑ  ΤΗΝ ΒΑΡΑΙΝΕΙ.

ΦΤΩΧΟΣ ΕΓΩ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΜΕ ΠΕΙΝΑ ,
ΟΤΑΝ ΠΗΡΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΙ ΠΗΓΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.

ΕΚΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΕΡΓΑΣΤΗΚΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΑΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ,
ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΣ ΜΕ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΧΩ ΤΩΡΑ ΕΓΓΟΝΙΑ.

ΣΑΝ ΠΗΡΑ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ ΣΥΝΤΑΞΗ  ΕΓΩ ΚΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ,
ΦΥΓΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΝΟ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ ΑΠ'ΤΟΥΣ ΔΕΚΑ.

ΟΧΤΩ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΓΑΛΩΣΑ Τ'ΑΝΑΘΡΕΨΑ ΜΕ ΚΟΠΟ,
ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΒΓΑΖΑ ΕΙΧΑΝ ΠΙΑΣΕΙ ΤΟΠΟ.

ΤΑ ΣΠΟΥΔΑΣΑ ΤΑ ΠΑΝΤΡΕΨΑ ΤΟΥΣ ΕΔΩΣΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΚΑ,
ΣΠΙΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΠΕΔΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΒΡΗΚΑ.

ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΤΗ ΓΡΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΠΑΡΕΑ,
ΩΣ ΠΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΕΦΥΓΕ ΑΠ'ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΙΡΑΙΑ.

ΜΟΝΟΣ ΕΓΩ ΑΠΕΜΕΙΝΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΟΥ,
ΕΙΧΑ ΟΜΩΣ ΕΛΕΓΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ.

ΟΣΟ ΠΑΙΡΝΟΥΣΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΕ ΡΩΤΟΥΣΕ,
ΑΝ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΠΟΡΟΥΣΕ.

ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΡΕΧΩ ΝΑ ΠΡΟΦΤΑΣΩ,
ΑΚΟΥΩ ΜΙΑ ΓΛΥΚΕΙΑ ΦΩΝΗ ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ ΤΑΣΟ.

ΗΤΑΝ ΤΟ ΕΓΓΟΝΙ ΜΟΥ ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΩΣ Ν'ΑΝΤΕΞΩ,
ΕΔΩ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΙΞΩ;

ΑΚΟΥΩ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΓΙΟΚΑ ΜΟΥ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΡΕ ΠΑΤΕΡΑ,
ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΔΩΣΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ,
ΠΩΣ ΕΓΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΔΕΝ ΠΑΩ ΚΙ'ΑΣ ΕΠΙΜΕΝΕΙ.

ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΔΕ ΧΩΡΑΣ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ ΣΥΓΝΩΜΗ,
ΑΛΛΑ ΕΧΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΗΝ ΕΞΗΣ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ.

ΤΟΤΕ ΕΓΩ ΒΟΥΒΑΘΗΚΑ ΜΕ ΠΗΡΑΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΜΟΥ,
ΤΗΝ ΚΥΡΑ ΜΟΥ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ.

ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΣΚΕΦΤΗΚΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ,
ΝΑ ΠΑΣ ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΛΙΓΟ Ο ΧΡΟΝΟΣ.

ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΑΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΟΥΤΕ ΠΙΑ ΝΑ ΚΛΑΨΩ,
ΑΠΛΑ ΤΗΝ ΠΙΚΡΑ ΚΑΙ ΚΑΗΜΟ ΠΡΟΤΙΜΗΣΑ ΝΑ ΚΑΨΩ.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΔΕΝ ΕΔΩΣΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΑ ΝΑ ΠΡΑΞΟΥΝ,
ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΗΚΑΝ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥΣ Ν'ΑΛΛΑΞΟΥΝ.

Ο ΜΠΑΡΜΠΑ-ΤΑΣΟΣ ΗΤΑΝΕ ΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ,
ΠΟΥ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ Η ΤΙΜΩΡΙΑ.

ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΡΕΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΑΓΑΠΟΥΣΕ,
ΤΗΝ ΘΑΛΠΩΡΗ ΤΗ ΖΕΣΤΑΣΙΑ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΛΑΧΤΑΡΟΥΣΕ.

ΠΩΣ Σ'ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΙΑ ΩΡΑ ΝΑ ΤΟΥ ΦΤΑΣΕΙ,
ΕΚΕΙ ΕΞΩ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΝΑ ΧΟΡΤΑΣΕΙ;

ΟΤΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΣΚΟΥΠΙΣΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ
ΚΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΣΠΑΣΕ ΣΕ ΜΙΚΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ.

ΤΟΤΕ ΕΓΩ ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΤΟΝ ΔΟΛΙΟ ΜΟΥ ΠΑΤΕΡΑ,
ΠΟΥ ΚΑΙ 'ΓΩ ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΤΟΝ ΑΦΗΣΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ.

ΣΗΚΩΘΗΚΑ ΚΑΙ ΕΦΥΓΑ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΩ,
ΣΤΟ ΜΝΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΣΥΓΝΩΜΗ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ.

ΕΝΑ ΚΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΑΨΑ ΚΑΙ ΕΚΛΑΙΓΑ ΣΤΟ ΧΩΜΑ,
ΑΣ ΖΟΥΣΕΣ ΠΑΤΕΡΟΥΛΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ Σ'ΕΙΧΑ ΑΚΟΜΑ".

                                                         Μακης  Τ.        Ποταμουλα 2012